WZORZEC RASY WYŻEŁ WEIMARSKI
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄCUJĄCEGO STANDARDU: 27. 02. 1990
PRZEZNACZENIE: Wszechstronny pies myśliwski, pies wystawiający.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 7 , Wyżły
Sekcja 1.1 Typ kontynentalny.
Pies podlegający próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Jest wiele różnych teorii dotyczących pochodzenia wyżła weimarskiego. Pewne jest tylko tyle, że: wyżeł weimarski, który miał domieszkę krwi psa tropiącego typu „Leithund”, występował w rejonie Weimaru już w pierwszym trzydziestoleciu XIX wieku.
W połowie XIX wieku, zanim rozpoczęto hodowlę w czystości rasy, psy te znajdowały się głównie w rękach profesjonalnych myśliwych i hodowców zwierząt w Niemczech centralnych, głównie w okolicach regionu Weimaru i Turyngii. Kiedy zmniejszyło się zapotrzebowanie na psy tropiące, skrzyżowano je z psami typu „Hühnerhund”. Od roku 1890 prowadzono dalszą hodowlę w oparciu o ten typ krzyżówki, połączoną z wpisami do ksiąg hodowlanych. Na przełomie XIX i XX wieku obok wyżłów weimarskich krótkowłosych zaczęły pojawiać się osobniki długowłose. Od chwili założenia pierwszych ksiąg hodowlanych wyżeł weimarski hodowany był praktycznie w czystości rasy, w zasadzie wolny od domieszek krwi innych ras, przede wszystkim pointera. Z tego względu też uważa się, że wyżeł ten jest jedną z najstarszych odmian wyżłów niemieckich, która utrzymywana jest w czystości rasy od około 100 lat.
WYGLĄD OGÓLNY: Średniej do dużej wielkości pies myśliwski. Budowa typowa dla psa pracującego, o pięknych kształtach, sucha, muskularna. Wyraźne cechy płci.
WAŻNE PROPORCJE:
• Długość ciała do wysokości w kłębie jak 12 : 11.
• Proporcje głowy: trzewioczaszka nieco dłuższa od mózgoczaszki (mierzonej od stopu do guza potylicznego).
• Kończyny przednie: odległość od łokcia do środka śródręcza mniej więcej równa odległości od łokcia do kłębu.
CHARAKTER: Wszechstronny, zrównoważony, z dużą pasją pies myśliwski, łatwy do szkolenia.. Wytrwały w systematycznym okładaniu pola, jednak nie nadmiernie żywiołowy. Bardzo dobry wiatr. Pies cięty w stosunku do drapieżników i innej zwierzyny, dobry pies stróżujący, jednak nie wykazujący nadmiernej agresji. Niezawodny w polu jak i w wodzie. Wykazuje skłonność do pracy po strzale.
GŁOWA:
MÓZGOWIOCZASZKA:
W harmonii z wielkością psa i trzewioczaszką. Szersza u samców niż u suk, jednakże u obu płci zachowane dobre proporcje pomiędzy szerokością mózgowioczaszki, a długością całej głowy. Występuje bruzda czołowa. Guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty. Łuki jarzmowe dobrze rozwinięte.
Stop: Wyjątkowo słabo zaznaczony.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Duży, wystający ponad żuchwę. Koloru ciemnocielistego, przechodzącego stopniowo w szary.
Kufa: Długa i, szczególnie u samców, silna, sprawiająca wrażenie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo silne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły.
Fafle: Niezbyt obfite, od wewnątrz koloru ciemnocielistego (tak jak i podniebienie). Słabo zaznaczone kąciki warg.
Uzębienie: Szczęka i żuchwa silne, uzębienie kompletne, regularne, mocne. Zgryz nożycowy.
Policzki: Muskularne, dobrze zaznaczone. Zdecydowanie sucha głowa.
Oczy: Koloru od jasno do ciemnobursztynowego, o inteligentnym wyrazie. Błękitne u szczeniąt. Okrągłe, osadzone lekko skośnie. Powieki dobrze przylegające.
Uszy: Płaskie, szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg. Osadzone wysoko i wąsko, zaokrąglone na końcach, pofałdowane. Gdy pies jest czujny i nasłuchuje są zwrócone lekko do przodu.
SZYJA: O szlachetnym wyglądzie i sposobie noszenia. Muskularna, prawie okrągła, nie za krótka, sucha. Silniejsza bliżej łopatek, harmonijnie łącząca się z górną linią ciała i klatką piersiową. Jej górna linia widoczna z profilu lekko wygięta.
TUŁÓW: Linia górna: Od szyi, poprzez dobrze zaznaczony kłąb, przechodzi stopniowo w stosunkowo długi, mocny, dobrze związany grzbiet.
Kłąb: Wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: Zwarty, muskularny, prosty. Linia grzbietu nie może wznosić się ku tyłowi. Nieco dłuższy grzbiet nie jest wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy.
Zad: Długi, umiarkowanie ścięty.
Klatka piersiowa: Silna, lecz nie przesadnie szeroka, sięgająca prawie łokci, dostatecznie długa. Dobrze wysklepiona, o długich żebrach, nie beczkowata. Przedpiersie dobrze rozwinięte.
Linia dolna i brzuch: Lekko wznosząca się ku tyłowi, brzuch nie podkasany.
OGON: Osadzony nieco niżej niż u innych porównywalnych ras. Ogon mocny, dobrze owłosiony. Gdy pies jest w stanie spoczynku opuszczony w dół, w czasie podniecenia czy pracy noszony poziomo lub wyżej.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wygląd ogólny: Wysokie, suche, proste i równoległe, ale nie rozstawione szeroko.
Łopatki: Długie, ukośnie ułożone, dobrze umięśnione. Dobre kątowanie stawu barkowego.
Ramiona: Ukośne, dostatecznie długie i silne.
Łokcie: Swobodne, ustawione równolegle do osi ciała. Nie wystające, ani nie wciśnięte.
Przedramiona: Długie, prosto ustawione.
Staw nadgarstkowy: mocny, sprężysty.
Śródręcze: Suche, ustawione lekko ukośnie.
Łapy przednie: Ustawione prosto w stosunku do osi ciała. Palce zwarte, wysklepione. Dłuższe palce środkowe nie są wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy. Pazury koloru od jasno do ciemnoszarego. Poduszki dobrze wypigmentowane, twarde.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: Wysokie, suche, dobrze umięśnione. Ustawione równolegle, ani za szeroko, ani za wąsko.
Uda: Dostatecznie długie, silne, muskularne.
Kolano: Mocne, sprężyste.
Podudzia: Długie, z dobrze widocznym ścięgnem.
Staw skokowy: Mocny, sprężysty.
Śródstopie: Suche, ustawione prawie pionowo.
Łapy tylne: Zwarte i silne, bez wilczych pazurów, reszta odpowiada łapom przednim.
RUCH: Swobodny i wydajny, kończyny przednie i tylne w ruchu równolegle. W galopie krok długi. W kłusie linia grzbietu prosta. Inochód niepożądany. Ruch we wszystkich rodzajach wydajny i płynny.
SKÓRA: Mocna, dobrze, lecz nie nadmiernie przylegająca.
OKRYWA WŁOSOWA:
U krótkowłosych: Krótka (ale dłuższa i bardziej gęsta niż u porównywalnych ras), mocna, bardzo gęsta, gładko pokrywająca ciało. Bez lub z nieznaczną ilością podszerstka.
U długowłosych: Miękka, długa, z podszerstkiem lub bez niego. Prosta lub lekko falująca. Długa, falująca sierść dopuszczalna u nasady uszu. Na końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna. Sierść powinna mieć długość 3 – 5 cm, zaś pod szyją, na przedpiersiu i brzuchu jeszcze dłuższa. Wyraźne frędzle i portki, skracające się ku dołowi. Na ogonie wyraźne pióro. Włosy pomiędzy palcami. Owłosienie na głowie nieco krótsze. Sierść średniej długości, z podszerstkiem, gęsta, ze słabiej zaznaczonymi frędzlami i piórem pojawia się czasami u osobników o genotypie mieszanym.
UMASZCZENIE: Srebrne, sarnie, mysioszare jak i wszystkie pośrednie odcienie. Głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze. Białe znaczenia dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach. Czasami ciemniejsza, mniej lub bardziej wyraźna pręga na grzbiecie. Psy mające znaczenia koloru czerwono-żółtego mogą otrzymać ocenę jedynie dobrą. Brązowe znaczenia są poważną wadą.
WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie:
Psy: 59 – 70 cm (idealna: 62 – 67 cm)
Suki: 57 – 65 cm (idealna: 59 – 63 cm)
Waga:
Psy: około 30 – 40 kg.
Suki: około 25 – 35 kg.
WADY: Jakiekolwiek odstępstwa od powyższego wzorca stanowią wadę i powinny być ocenianie zgodnie z ich nasileniem.
POWAŻNE WADY:
• Odstępstwa od typowej dla rasy budowy, nietypowe cechy płciowe.
• Znaczne odstępstwa od wzrostu, nieprawidłowe proporcje.
• Trzewioczaszka: znaczne odstępstwa np.: zbyt duże fafle, krótka lub spiczasta kufa.
• Uzębienie: brak więcej niż dwóch PM1 lub M3.
• Oczy: nieznaczne wady oczu oraz powiek
• Uszy: zdecydowanie za długie lub za krótkie, nie pofałdowane.
• Szyja: duże odchylenia od pożądanego kształtu i muskulatury.
• Grzbiet: niezwiązany, luźny, karpiowaty lub łęgowaty, przebudowany zad.
• Klatka piersiowa, brzuch: beczkowata, zbyt płytka lub zbyt krótka klatka piersiowa. Podkasany brzuch.
• Znaczne anomalie w budowie kończyn np.: nieprawidłowe kątowanie, odstające łokcie, luźne palce.
• Krowie lub beczkowate ustawienie kończyn.
• Nieprawidłowy, mało swobodny ruch, inochód.
• Poważne wady dotyczące skóry np.: skóra zbyt delikatna lub zbyt gruba.
• Pośredni rodzaj sierści pomiędzy dopuszczalnymi przez wzorzec.
• Brak dłuższej sierści (frędzli) na uszach lub na brzuchu u odmiany długowłosej. Wełnista sierść u wyżłów krótkowłosych lub kręcona u długowłosych.
• Umaszczenie o innym odcieniu niż szary np. żółtym lub brązowym. Ciemnobrązowe podpalanie.
• Duże odchylenia od wagi lub wzrostu np. wzrost o 2 cm wyższy lub niższy niż podany we wzorcu.
• Nieznaczne wady charakteru.
• Inne poważne odstępstwa od wzorca.
WADY ELIMINUJĄCE:
• Wady charakteru np.: bojaźliwość, nerwowość.
• Zupełnie nietypowa, zbyt lekka lub zbyt ciężka budowa.
• Nie zachowane proporcje, nieharmonijna budowa.
• Zupełnie nietypowa głowa np.: typu buldoga.
• Trzewioczaszka: zupełnie nietypowa np.: wklęsły grzbiet nosa.
• Uzębienie: przodozgryz, tyłozgryz, braki w uzębieniu większe niż podane w wadach poważnych.
• Oczy: entropium, ektropium.
• Uszy: zupełnie nietypowe np.: odstające na boki.
• Bardzo obwisłe podgardle.
• Grzbiet: bardzo łękowaty lub karpiowaty. Zad mocno przebudowany.
• Klatka piersiowa, brzuch: zdecydowanie beczkowata lub nieprawidłowo modelowana.
• Kończyny rachityczne lub nieprawidłowo zbudowane.
• Chroniczna kulawizna.
• Nieprawidłowy, bardzo krótki, związany krok.
• Zniekształcona, źle uformowana skóra.
• Częściowy lub zupełny brak sierści.
• Białe znaczenia poza klatką piersiową lub łapami.
• Umaszczenie inne niż szare. Brązowe znaczenia.
• Wzrost zdecydowanie za niski lub za wysoki.
• Inne odchylenia od wzorca. Choroby dziedziczne np.: epilepsja.
Powyższa lista nie obejmuje oczywiście wszystkich występujących wad, a jedynie przykładowe.
Wszystkie psy wykazujące fizyczne lub psychiczne anomalie powinny być dyskwalifikowane.
UWAGA: Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym.
TŁUMACZENIE: Magdalena Osińska